Կանգառ

Երկար սպասեցի կանգառում կանգնած,

Գնում էին ,գալիս մարդիկ մտազբաղ,

Շտապում էին ամենն իրենց գործերին,

Իսկ ե՞ս սպասում էի,սպասում էի մեկին:

Անցորդներն արագ անցնում էին գնում,

Մեքենաները արագ սլանում,

Չէին էլ նկատում,մեկին տխրադեմ,

Որ արցունքն աչքին սպասում էր մեկին:

Շուրջ բոլոր աղմուկ ու իրարանցում,

Զույգեր սիրահար,ընտանիք բազում,

Ծերեր շատ հոգնած,մտազբաղ նստած,

Իսկ ե՞ս մահացած հոգով էի նստած:

Կանգառում ինչքա՞ն դեռ պետք է սպասեմ,

Ինքս էլ չգիտեմ…

Միայն տեսնում եմ դեմքեր ծանրացած,

Ու մտածում եմ.<<Ինչո՞ւ է այսպես կյանքը դառնացած…>>:

Ահա եկավ ժամանակը իմ,

Կարծես մոտեցավ ժամը բաժանման,

Գնացքս եկավ,ես պետք է գնամ

Նայում եմ շուրջս մարդիկ էլ չկան:

Կանգառում կանգնած միայնակ ահա,

Մի բան հասկացա,որ ժամանակ չկա,

Վերջի մի հայացք ու լուռ հեռացա,

Արցունքն աչքերիս ճանապարհ ընկա:

Գնացքս դեռ նոր էր փորձում շարժվել,

Հանկարծ նա եկավ,բայց ինձ չտեսավ,

Նայեցի նրան հեռվից,կանչեցի հոգով

Ընթացքի մեջ էի,չէի կարող իջնել:

Գնացքը սուլեց ու առաջ շարժվեց,

Սուլոցի ձայնից հանկարծ շրջվեց,

Այդ ժամ նկատեց,աչքերիս նայեց,

Հոգիս մարմնիցս կարծես դուրս վազեց:

Հայացքով նա ինձ ուղեկցեց,

Իսկ ես հասկացա,որ վերջն էր եկել:

Միայն երբ ձեռքով հրաժեշտ տվեց,

Նկատեցի ամուսնական մատանի էր դրել:

Պարզ էր ամեն բան…

Պատճառն ուշացման…

Բայց հոգուս ցավին չկար պատասխան,

Հասկանալ կարող էր,բայց մոռանալ անկարող:

 Հեղինակ՝ Նաիրա Դանիելյան