Դու
իմ
անհաս
երազ…
Մի
երկրային
հրեշտակ
դարձար,
Դարձար
մարդ
ու
հեռացար
…
Անվերջ
խնդրում
էի
Աստծուն,որ հայտնի,որտե՞ղ ես,ի՞նչ պատահեց քեզ
Եվ
խնդրանքս
Նա
լսեց
ու
տեղդ
ցույց
տվեց:
Գտա
ճամփին
ընկած,առանց թև`մարդ դարձած
Արցունքն
աչքիս
վեր
նայեցի,
Աղերսելով
խնդրեցի,որ արթնացնի…
Եվ
ձայնիցս,արթնացավ ,
Բացեց
աչքերը
ու
նայեց
վրաս
Աչքերը
խամրած
ու
անորոշ`ասացի .
_Ե՛ ս եմ,ընկեր սիրելի,տե՛ ս գտա ես քեզ ,
Աստված
լսեց
տեղդ
ցույց
տվեց,
Կողքիտ
եմ
հիմա
հեռու
չեմ
գնա…
Բայց
նա
լուռ
նայեց`անորոշ մի տեղ,
Եվ
աչքերից
արցունքներ
գլորվեց,
Ցածր
ձայնով
ինձ
ասաց.
Ես
մարդ
եմ
դարձել,էլ այն չեմ…
Կուրացել
եմ,ոչինչ չեմ տեսնում ,
Ու
ընկեր
լինել,ներիր չեմ կարողանում…
Սիրտս
ճմլվեց,հոգիս շփոթվեց
Արցունքն
աչքիս
զսպել
չէի
կարողանում,
Ցավից գոռալ էի ուզում…
Նայում էի նրան ու
չէի հավատում,
Որ
այդ
ամենը
իրենից
եմ
լսում,
Որ
իսկապես
չի
տեսնում
Եվ
ինձանից
հեռու
մնալ
է
ուզում…
Լուռ
հեռացա,ոչինչ չասելով,
Գնացի
հեռու
ու
ծնկի
եկա,
Աստծուն
կանչեցի,արցունք աչքերիս աղոթք արեցի
Խնդրեցի
օգնե՛
լ,ու՛ ժ տալ ցավին դիմանալու`ասացի.
Թող
լիներ
կորած,բայց ո՛ չ կուրացած …
Տուր
աչքերին
լույս,որ չնկնի հանկարծ,
Նա
չգիտի
ճամփան
այս
աշխարհի,
Չի
կարող
ուղղին
գտնել
ու
կմոլորվի
Վերցրու
լույսն
իմ
աչքերի,տուր նրան, որ տեսնի…
Ես
կտեսնեմ
հոգուս
աչքերով
ու
չեմ
կորցնի
ուղղին
երկնային,
Թող
որ
նա
տեսնի,նա ինձ կփնտրի
Ու
ինձ
գտնելով,նա ինձ չի թողնի:
Կլինենք
մեկս
-մեկի
աչքի
լույս…
Ես
նրա
աչքերով
կտեսնեմ
շուրջս
մարդկային,
Իսկ
նա
իմ
հոգու
աչքով
անտեսանելին:
Խնդրում
եմ`Աստվա՛ ծ լսիր խնդրանքս
Ու
ցույց
տուր
քո
զորությունը
մեծ…
Երկինքը
թնդաց,ամպերը մի մեծ կույտ եղան,
Որոտմունք
լսվեց
ու
անձրև
թափվեց…
Դեռ
ծնկած
գետնին,չէի համարձակվում աչքերս բացել
Երբ
զգացի,ինչ-որ մի ձայն ինձ էր կանչում…
_Ո՞ւր գնացիր,ինչո՞ւ հեռացար ,թողեցիր մենակ ու ինձ մոռացար
Գոնե
հայտնվիր,չէ որ դու գիտես որ առանց քեզ,ես չկամ կարծես…
Տեսնում
եմ
հիմա…
քո՛ Աստված բուժեց
Ես
գիտե՛
մ,որ դու՛ ես խնդրել,որ քո՛ խնդրանքն է Նա կատարել…
Լսեցի
ձայնը`ուրախությունից անվերջ կանչեցի.
<<Շնորհակա~լ եմ Տեր Աստված,շնորհակա~լ եմ ,
դու
լսեցիր
ինձ,լսեցիր ինձ անարժանիս>>….
Աչքերս
բացեցի,բայց շուրջս մութ էր,մշուշ
Ոչինչ
չէի
տեսնում,խավար էր կարծես
Միայն
հոգիս
ինձ
առաջնորդեց…
Գնացի
առաջ,նրան փնտրելու…
Դեռ
մի
քայլ
էի
առաջ
գնացել,զգացի մեկը դիմացս է կանգնել:
Լուռ
կանգնեցի
հասկացա
նա
էր…Նա ասաց.
_ Ինչո՞ւ ես լռում,դե մի բան ասա… ասացի.
_Ուզում եմ լսել քեզ,լսել ձայնտ ու զգալ քեզ…
Նա
առավ
գրկի
մեջ,ամուր սեղմեց կրծքին ու շշնջաց.
<<Ես սիրում եմ քեզ>>…
Անձրևն
էր
շարունակ
գալիս,
Եվ
արցունքներիս
հետ
միախառնված
թաքցնում
էին
խավարն
աչքերիս…
Ամուր
գրկեցի
ու
զգացի
ներկայություտը
նրա
թևերի`ասացի.
_Գիտե՞ս,թեպետ չեմ տեսնում քեզ,բայց տեսնում եմ թևերտ ճերմակ…
Հիշեմ
աչքերտ,ժպիտտ անկեղծ,թույլ տուր,որ ձայնտ լսեմ
Ու
մի
հեռացի,որ չկորցնենք իրար …
Միշտ
եղիր
կողքիս,ինչպես աչքիս լույս
Ես
էլ
քեզ
համար
հոգուտ
աչքի
լույս.
<<Ես սիրում
եմ քեզ>>…
Հեղինակ`Նաիրա Դանիելյան
Եթե հրեշտակը սիրուց դրդված կարող է մարդանալ,արժե նրան տալ լոկ ֆիզիկական աչքերի լույսը......քանզի կույր է նա ում հոգու աչքն է անլույս.....
ОтветитьУдалить