Ստվեր…

                                                                                             

Մութ էր,անգամ երկինքն էր մթնել,                                                                                                                        

Մի մարմին կիսված երկու կես դարձած,                                                                                                            

Գնում էին իրար գրկախառնված,                                                                                                                         

Գնում էին այնտեղ,ուր հոգիներն էին իրար հանդիպել,                                                                                                                              

 Բայց այդ մասին ոչ ոք չգիտեր:                                                                                                                               

Մութը պատել էր փողոցով անցնող մարդկանց դեմքերին.                                                                                

Բոլորն էին մռայլ ու տրտմագին,                                                                                                                          

Մարմինը դանդաղ քայլերով գնաց նստեց մի քարի,                                                                                                 

Ու լուռ վեր նայեց,որ աստղ տեսնի.                                                                                                                          

Բայց երկինքն էլ մռայլ ամպերով պատած,                                                                                                           

Նրանք կարծես մեկացած,մեկ ամբողջություն,                                                                                                  

Լսում էին հեռվից լսվող մեղմ երաժտություն,                                                                                                        

Հանկարծ մարմինը մի պահ շեղվեց,                                                                                                                

Զգաց ինչ-որ մեկին ետևում կանգնած,                                                                                                                    

Շրջվեց ու տեսավ մի ստվեր,                                                                                                                          

Ստվերն էր իր ,որ լրացնում էր իրեն,                                                                                                        

Փորձեց մի պահ նրան մոտենա,                                                                                                                            

Բայց ստվերին ինչքան մոտենաս,                                                                                                     

Կհասկանաս,որ մեկ ես դառձել,                                                                                                                      

Ինչպես մարմին է միաձուլվել,   

Այնպես էլ ստվերն է անբաժան դարձել,                                                                                                                           

Ու թե կա մարմին,կա նաև ստվեր,                                                                                                                

Հուշող հանգամանք,որ մարմնից առաջ,                                                                                                                  

Ստվերն է երևում,հետո մարմնավորվում:                                         

  Հեղինակ` Նաիրա Դանիելյան