Երկիրը մեռավ

Գիշեր է,խավար ու մութ գիշեր,

Լռել են երկինքն ու երկիրը հավերժ,

Չկա ոչ մի ձայն ու շունչ,

Մութն է պարուրել ամեն մի անկյուն

Խավարն է իշխում ամբողջ երկրին,

Տխրել է երկինքն ու լուսին,

Աստղերը կարծես թափվել են չկան,

Լուսինն էլ ցավից խամրել է տխրել:

Ա՜խ այս ի՞նչ խավար է տիրել,

Ո՞ւր եք մարդիկ, ձեզ ի՞նչ պատահեց,

Ամեն ինչ ինչո՞ւ այսքան խառնվեց,

Չկա էլ ոչինչ.ո՛չ մարդ.ո՛չ խինդ:

Լռել է երկիրը,գերեզմանի պես,

Չի շնչում կարծես,

Նայում եմ շուրջս չկա և ոչինչ,

Ո՞ւր կորան Աստված,ո՞ւր և ինչի՞:

Միայնություն է շուրջս պտտվում,

Թախիծն է հետս զրույցի նստում,

Արցունքն է անկոչ հյուրի պես գալիս,

Տխրությունն է իր գրկն առնում:

Աստված իմ,ոչինչ չեմ հասկանում,

Մի՞թե մի ակնթարթում,

Ամեն բան փոխվեց ու ոչնչացավ,

Անհասկանալի ձևով շրջադարձ եղավ:

Հանկարծ լույսը խավարի փոխվեց,

Խինդը,լացի վերածվեց,

Ձայներով լեցված երկիրը,լռեց,

Կյանքով էր լեցված,բայց մահը տիրեց:

Քայլում եմ ահա մթության ներքո,

Փողոցներն եմ չափչփում դատարկ,

Նայում եմ շուրջս,չկա և ոչ մեկ,

Քար լռություն է տիրում շուրջ  բոլոր:

Նայում եմ շուրջս բաց են խանութներ,

Լցված է տարբեր թանկարժեք իրեր,

Շուկան էլ ազատ մրգերով լեցուն,

Ուտելիքներ են ամենուր թափված:

Չկա վաճառող և գնող ոչ մեկ,

Ազատ է վերցրու և՛ կեր և՛ հագիր,

Ամենինչից կարող ես վերցրու, օգտվիր,

Ո՞ւր  ուզում ես շրջիր, զվարճացիր:

Բայց այդ տրված ազատության մեջ,

Չես կարող ապրել և ուրախանալ,

Քանի որ չկա և ոչ մեկ,

Միայնակ մարդս ո՞ւմ է պետք:

Աչցունքն աչքերիս,մտամոլոր շրջում եմ անվերջ,

Ու չեմ հասկանում,այս ի՞նչ կատարվեց,

Ինչո՞ւ երկիրը այսպես դատարկվեց,

Իսկ ե՞ս,ես ինչո՞ւ մնացի այսպես:

Ո՞ւմ է պետք,որ երկիրը ամբողջ իր ունեցածով,

Կարծես մնացել է ինձ ժառանգություն,

Երբ մեկը չկա ինձ հետ,որ կիսի,

Մեկը ,որի հետ խնդաս և լացես:

Պատիժ է սա,ոչ թե օրհնություն,

Երբ կա ամեն ինչ և չկա ոչինչ,

Երբ կաս,բայց լավ էր չլինեիր,

Երբ ապրում ես,ինչպես մի ուրվական:

Սպանում է լռությունը այս,

Խավարը խեղդում է հոգիս,

Ամբողջ ձայնով գոռալ եմ ուզում.

<<Վերցրու ինձ Աստվա՛ծ,այս խավար աշխարհից…>>:

Ոտքերս էլ ինձ չեն ենթարկվում

Ակամա ծնկի եմ իջնում,

Արցունքներն են կոկորդս խեղդում,

Աչքերս միայն փակվել են ուզում:

Շուրթերս սառչել,խոսել չեն ուզում

Հոգիս է ներսից աղաղակ անում,

Սիրտս ցավին էլ չի դիմանում.

<<Օգնի՜ր ինձ Աստված,մի լռիր այդպես…

Օգնի՜ր,խնդրում եմ,ինձ այս մենության մեջ մի թող…

Չեմ կարող,չեմ դիմանում,ցավս խորն է…

Մահվան է տանում…>>:

Եվ միայն մի սուր ցավ զգացի,

Շունչս կոկորդիս հասավ,մահս զգացի,

Հայացքս դեպի վեր ուղղեցի,նայեցի լուսնին,

Նա էլ ինձ հետ վերջին շունչն էր տալիս:

Հեղինակ՝ Նաիրա Դանիելյան