Խորտակվեց ու ինձ խորտակեց նավակս փոքրիկ

Ծովն է մեծ ու անծայրածիր,որտեղ լողում է նավակը իմ,

Նայում եմ շուրջս,ոչ ոք չկա,միայն ծովն է հսկա:

Հեռվից արևն է շքեղ գույներով,փայլով իր վերջին,

Մայր է մտնում ծովի խորքում ու վերջի լույսով նրան ողողում:

Խաղաղ էր ծովը,գեղեցիկ այնպես,որ չէի կասկածի,թե ի՞նչ կսպասվի,

Նավակս հանկարծ սկսեց տատանվել,նկատեցի մի անցք էր բացվել:

Ծովը շատ կամանց ներխուժեց ներս,նավակս սկսեց շատ դանդաղ սուզվել,

Իսկ ես,ես վախից կարկամել,միայն մտածում էի ինչպե՞ս փրկվել:

Ա՜խր ես լողալ,լողալ չգիտեի,միայն կարող էի բարձրաձայն գոչել,

Բայց զուր էր,ո՞վ պետք Է լսեր,չէ՞ որ նավակս հեռու էր ափից…

Տեսնում էի,որ ոչինչ անել չեմ կարող,լցվել է նավակս ջրով:

Ու քիչ է մնացել,որ վերջնական ինձ խորտակի,լուռ աղոթք արի.

<<Աստվա՛ծ իմ,ների՛ր,որ հանձնվում եմ,բայց էլ ուրիշ ելք չունեմ…

Ափս հեռու է, լողալ չգիտեմ,քո իսկ ստեղծած ծովում ես մահանում եմ…>>:

Վերջին անգամ նայեցի շուրջս,արևին հեռվից հրաժեշտ տվեցի:

Աչքերս փակեցի ու լուռ փարվեցի, ծովի սառնաշունչ գիրկը խորտակվեցի,

 Նա այնպես ամուր ինձ գրկեց,որ անհնար էր ազատվել…

Միայն ինձ մնաց,խորը շունչ անել ու վերջ լույսին,խավարն է պատել:                                             Հեղինակ՝ Նաիրա Դանիելյան