Անձրև է ,թե սեր

Սերը անձրևի կաթիլի նման երկիր ուղղարկվեց,թափվեց ամեն տեղ,ամենքի վրա:Սիրով շաղախեց մարդկանց վերից վար:Հատակը թռչեց,հող ու ծառ,ծաղիկ:Շատերի համար դուրեկան չեղավ,շատերը թաքնվեցին ծածկոցների տակ:Ոմանք էլ երեսները վեր բարձրացրած զովանում էին թափվող կաթիլներով:Անձրևի տեսքով թափվեց վերից վար,ոմանց համար հողով շաղախվավ ու ցեխ դարձավ:Շատերն էլ առաջին իսկ կաթիլը տեսան ու տուն դարձան:Ով համարձակ էր թրջվեց մինչև ոսկորներն:Ու չհեռացավ բնության տված պարգևից հրաշք:Փորձեց զգալ խոնավությունը այդ:Սերն այդպիսին է,անձրևի նման:Մեկ արևային,մեկել կայծակով հզոր:Մեկ անցողիկ է,մեկ էլ հեղեղող սիրով հավիտյան:Մեկ սրբում է հետքերը վշտի,մեկ էլ հին կոշտացած հողին ցեխ է դառձնում:Սիրո մեջ,ոչ մեկ ամուր չի մնում:Սիրուց տանջվում,փխրուն են դառնում:Անձրևից ծառները սնվում են աճում,ծաղիկներն են փարթամանում:Սերն էլ հոգին է սնում,աճեցնում ու զորացնում, բարիքներն է շատացնում:Բնությունից է սա մեզ տրված,պետք չէ փախչել ու վախենալ:Պետք է առնել սերը վերից ու զորանալ,հաղթել մարմնավոր մեր վախերին և ապրել հրաշքը վերին: 

Հեղինակ՝ Նաիրա Դանիելյան