Արևն
ելավ
զբոսանքի,մեկ էլ տեսավ մի մանչուկի`ասավ.
_Ո՞վ
ես
դու
փոքրիկ,ինչո՞ւ ես մենակ շրջում այգում:
Մանչուկն
աչքերը
փակեց,արցունքները գլորվեցին,հեկեկալով նա ասաց.
Արևն զարմացած ասաց.
_Այդ ինչպե՞ս ես ցած ընկել,որ քեզ ոչ ոք չի տեսել,չէ որ ունես շատ քույր ու եղբայրներ,ո՞ւր
են,միթե՞ չեն նկատել,որ կորցրել են քեզ…
Աստղիկը
շրջվեց
անխոս
քայլերով
շարժվեց,մի պահ կանգ առավ և նրան ասաց.
_Արև՛
դու
մա՛
յր աշխարհի,չէ՞ որ դու ես խավարը լույսի վերածում,եթե կամենաս ինձ էլ իմ տուն կուղղարկես,չէ՞ որ դու ամեն բան կարող
ես…
Արևը
ժպտաց
շատ
քնքուշ,և մոտեցավ փոքրիկին,ձեռքը բռնեց մանչուկի ու բարձրացրեց դեպի վեր:Մանչուկը ուրախությունից էլ ավելի
փայփլեց…
Արևն
իր
լույսով նրա
մեջ
ուժ
լցրեց
…Նա ավելի վեր ուզեց բարձրանա…
Արևը
մայրաբար
նայում
էր
նրան,այնպես մեղմորեն վեր էր բարձրացնում,և խորհուրդ տալիս,որ նորից չնկնի…
_Գիտե՞ս մանչուկ սիրելիս,ինքս էլ աստղ եմ կոչվում,բայց տես ես վերից վար չեմ ընկնում,թե որ քո ուժի գաղտնիքն իմանաս դու չես ընկնի,կկարողանաս քեզ վերում պահել…Թե որ կամենաս ներքևում շրջել,ինձ միայն կանչի և ես քեզ կօգնեմ …Դու լավ իմացի`ամեն մի աստղ,դա լինի մեծ թե փոքր,ունի ուժ զորեղ,ինչպես որ դու`փոկրիկ ես կարծես,բայց խավարում բավական է լինես,քո լույսով այն կլուսավորես…Լույսը քո մեջ է,այն միշտ վառ պահիր ու արցունքներով այն մի դատարկիր…Ամեն մի կաթիլ արցունքն աստղի ուժ է,զորություն,որ հրաշք կգործի…Տես այն տեղը,որտեղ դու լաց ես եղել`ամբողջովին ծաղիկ է աճել,կանաչ է լցվել,և այն երբեք չի չորանա…Երբ այցելես կգտնես ինքտ քեզ,քանի որ հետքերտ անվերջ կմնան…Իսկ հիմա մանչուկ իմ սիրուն,դու շողա-շողա երկնքում…Միացիր հարազատներին ու ցույց տուր քո ուժը,լույսը ավելին…Թող վերից տեսնեն,քո գործը բարի,որ հողը ամայի`բերքի է դարձել,որ կանաչը ծաղիկ է տվել և արև մայրիկին էլ քո սերն ես տվել…Ոչ թե վախեցար,որ ես քեզ կայրեմ,այլ համարձակ նայեցիր կրակիս անշեջ ու համարձակվեցիր ինձնից բան խնդրել,հավատացիր,որ ես քեզ կօգնեմ…Ես հեռվից միշտ քեզ կհետևեմ ու խոսքերն իմ,թող քեզ զորացնի,որ լույսդ ավելի ուժգին լինի`խավարը ցրի ու ճամփա հարդի:
_Շնորհակա~լ եմ,իմ Արև մայրիկ,որ չզայրացար,այլ օգնեցիր ինձ…Ու հիմա ես էլ քեզ պես զորավոր երկնքում վառվող մի աստղ դարձա…Կպատմեմ ամենը իմ կյանքում եղած ու չեմ մոռանա խորհուրդտ բարի,որ չես տալիս ամեն մի աստղի…Դու աստղերի մեջ միակն ես հզոր,որ նկատեցիր ինձ նման մեկին ու բարձացրեցիր դեռ շատ ավելին…
Հեղինակ` Նաիրա Դանիելյան
Արևը լույս է,նրա շողը հույս է,նրա լույսը կյանք է,ջերմությունը`սեր է,կարոտ անսահման......Արևը խորհուրդ է,իմաստն է կյանքի,մայրն է բնության ու ծնունդի.........
ОтветитьУдалить