Հանուն քեզ…
Հոգիս խռովել հետս չի խոսում, փակվել է սրտիս մի մութ սենյակում:
Փորձում եմ խոսել,հարցնել ի՞նչ է պատահել,միայն լսվում է
շատ թույլ մի նվոց.
_Թո՛ղ ինձ հանգիստ,թո՛ղ ցավս ցավեմ…
Անկախ ինձանից արցունք է գալիս.
_Հոգի՜ս խնդրում եմ ,այդքան մի տխրիր:Տես մենակ չես,ես քեզ
հետ եմ…
Բայց նա միայն մի բան ասաց.
_Ինձ չեք հասկանում,ոչ ոք ինձ չհասկացավ…Նա ինձ թողեց ու
լուռ հեռացավ,նա ինձ ձեռք մեկնեց,հետո փոշմանեց…Նա վերքս բուժեց,ուրախացրեց,հիմա նա
չկա…Ասա ես ո՞նց ապրեմ…
Հոգիս կարոտից հիվանդացավ,ցավը սրտի մեջ նա մահացավ:Թողեց
երկտող գրված.<<Աստված քեզ տվեց ինձ ընկեր…Հանուն ընկերոջ կարող եմ մեռնել…>>:
Մենք հիմա ընկերացել ենք`ես ու կարոտը....հավատարիմ ընկեր է,շա՜տ.....Երբ նա ինձ այցելեց,մենակ չէր....Նրա ընկերներին դժկամությամբ ընդունեցի......Նա ասաց,որ միայն իր հետ չեմ կարող ընկերանալ,որ իրենք անբաժա՜ն են....ինչ անեի...Սկզբւմ հետաքրքիր էր,նույնիսկ հաճելի,բայց հետո նրանք ինձ տանջում էին,անխնա......Դա նրանց էությունն էր....Ես հարմարվեցի....ստիպված էի....Հիմա ընկերացել ենք...Ես այնքա՜ն եմ բթացել,որ նրանց տված ցավերը էլ չեմ զգում......Հիմա ամեն օրվաս ընկերը բթացած կարո՜տս է........
ОтветитьУдалить