Հեռացի՛ր…

Կյանքում  ամեն  ինչ ես կարող եմ ասել,

Բայց միայն չեմ կարողանում ասել.<<Հեռացի՛ր…>>:

Ինձ շատ են ասել.<<Գնա, հեռացի՛ր ,աչքիցս հեռու ու ինձ մոռացի՛ր>>,

Բայց ինչո՞ւ,ինչո՞ւ ես չեմ կարողանում ասել.<<Հեռացի՛ր…>>:

Շատ անգամներ եմ զարմացել,

Այն մարդկանց վրա,որ համարձակվել են ասել.<<Հեռացի՛ր կյանքիցս…>>:

Եվ չեմ հասկացել,այդ պահի զգացածը նրանց,

Քանի որ,ես ինքս չեմ կարողացել ասել.<<Հեռացի՛ր,գնա՛…>>:

Դժվար է,դժվար հեռացնել մեկին,ով չի ուզում հեռանալ քեզնից,

Ուզում ես գոռա,ուզում ես առ երես ասա,

Եթե չի ուզում նա չի հեռանա:

Էլ ինչպե՞ս ասես.<<Հեռացի՛ր…գնա՛…>>:

Թե խոսքով չասես,գործով ցույց կտաս,

Թե որ հասկանա,շուտ կհեռանա:

Թե որ չուզենա,քեզ կհեռացնի ու կասի.<<Հեռացի՛ր,գնա…>>,

Եվ այդպես էլ,ես չեմ կարողանում ասել.<<Հեռացի՛ր…>>:

Այլ ինձ են ասում.<<Դուրս արի՛,գնա,հեռացի՛ր…Մոռացի՛ր ու ետ մի դարձիր…>>,

Կան պահեր,որ անկարող ես մտքումտ ջնջել:

Կան բառեր,որ անկարող ես արտահայտել,

Կան մարդիկ,որ ընդունակ են միայն հեռացնելու:

Կան մարդիկ,որ ընդունակ են լուռ հեռանալու,

Ու ոչինչ չասելու,չասել.<<Հեռացի՛ր…>>:Հեղինակ՝ Նաիրա Դանիելյան