Երկար սպասված գարունն եկավ...Իր հետ բերելով,այն ինչ երազել կարելի էր:
Ջերմացրեց,վաղաժամ ծառերը ծաղկեց,բայց կրկին անգամ ցրտին հանդիպեց:
Սառնաշունչ քամին,փորձության ենթարկեց...Կրկին անգամ վնաս հասցրեց:
Ծառներին ցավ տալով պտղազուրկ արեց...Կրկին երկինքը թախծեց,առատ անձրևեց:
Բարկություն այնքան ուժգին էր,որ ողջ երկինքը ցնցեց...Ծառների ողբը լսելի հնչեց.
Դու ինձ արևով ջերմացիր,կյանքի կոչեցիր,հիմա ինչու՞ չեմ կարող պտղաբեր լինել,կրկին անգամ ցրտահարվե՞լ,էլ չեմ կարող էսպես ապրել...
Այսպես տխրադեմ ծառերն աղաչեցին,որ լսի վերում արարիչն երկրի:
Երկինքը տխրեց տեսնելով արցունքն այդ ծաղկի,որ չէր հասցրել բույրը տարածել:
Երբ ծնունդն ու մահը մեկտեղ էր լինում,երբ արցունքն աչքին երկինք էր նայում:
Երբ ծառն ամեն գնով իր մոտ պահել էր ուզում,բայց սառը քամին հեռու էր վանում:
Երկինքը տեսավ,լսեց խոսքերը հնչող հրաժեշտի,որը ցավ տվեց հուզեց հոգին...
Անձրև տեղեց մարդկանց աչքին,բայց արցունքն էր տիեզերքի...
Մի պահ լռություն տիրեց,երկինքը խորհեց և հրաման տվեց պահապաններին.
-Գնացե՛ք և պահպանեցե՛ք,այդ ծառին ով աղաղակեց փրկել սառը քամիներից...
ձեր ներկայությամբ,թող պաշպանված լինեն,մինչ ծաղիկը ամուր կմնա...մինչ ծառը իր վերջի ուժերով կսնի և պտուղն այն կապրի չի մեռնի:
Եվ ահա ծառը կրկին բողբոջեց,անպտուղ դառձած հոգին կյանքի կոչվեց առողջացավ:
Ուրախությունից թևերը երկինք տարածեց,ողջ տիեզերքին գոհություն հայտնեց...Այն պտղի համար ,որ կյանքի կոչեց,որից անուշ բույրը տարածվեց:
Որի ճերմակ լույսով ցուրտը հեռու վանվեց:Վարդագույն այտերով երկնքին ժպտաց:
Անբառբառ մանկան պես միայն արցունքոտ աղոթք բարձրացրեց.
-Շնորհակա՜լ եմ,արարիչ բնության,որ պահպանեցիր,կյանք տվեցիր,մահին հեռու վանեցիր...
Պահպանիր,ինչպես հիմա,և հավիտյան քեզնում:
Комментариев нет :
Отправить комментарий