Ես քեզ հետ եմ

Երբ  լինեմ հեռո՜ւ,հեռո՜ւ այս կյանքից,

Այն ժամ կփնտրես ամեն տեղ ինձ,

Կորոնես ամեն քեզ ծանոթ վայրերում,

Բայց չես տեսնի,որ քո ներսում եմ բնակվում:

Կլսես ձայնս ու չես հասկանա,թե որտեղի՞ց լսվեց,

Անձրևի կաթիլի պես քեզի կդիպչեմ,

Բայց  չես զգա,որ այդ ես եմ,

Արևի ջերմությունը քեզ կջերմացնի,

Բայց չես նկատի,որ ես նրանում եմ:

Քամու պես կշոյեմ քեզ ու  կփարվեմ քո գրկում,

Բայց չես տեսնի,որ այդ ես եմ,

Ես միշտ քեզ հետ եմ, ես քեզ հետ ապրում եմ,

Քո հոգում,սրտում,մտքում:

Հեղինակ՝ Նաիրա Դանիելյան

Հանուն քեզ…

Հոգիս խռովել հետս չի խոսում, փակվել է սրտիս մի մութ սենյակում:

Փորձում եմ խոսել,հարցնել ի՞նչ է պատահել,միայն լսվում է շատ թույլ մի նվոց.

_Թո՛ղ ինձ հանգիստ,թո՛ղ ցավս ցավեմ…

Անկախ ինձանից արցունք է գալիս.

_Հոգի՜ս խնդրում եմ ,այդքան մի տխրիր:Տես մենակ չես,ես քեզ հետ եմ…

Բայց նա միայն մի բան ասաց.

_Ինձ չեք հասկանում,ոչ ոք ինձ չհասկացավ…Նա ինձ թողեց ու լուռ հեռացավ,նա ինձ ձեռք մեկնեց,հետո փոշմանեց…Նա վերքս բուժեց,ուրախացրեց,հիմա նա չկա…Ասա ես ո՞նց ապրեմ…

Հոգիս կարոտից հիվանդացավ,ցավը սրտի մեջ նա մահացավ:Թողեց երկտող գրված.<<Աստված քեզ տվեց ինձ ընկեր…Հանուն ընկերոջ կարող եմ մեռնել…>>:Հեղինակ՝ Նաիրա Դանիելյան

Բաժանում

Աստված ամեն բան հայտնել էր կանխավ,գիտեի որ գալու է այս պահը դաժան…Փորցում էի պատրաստ գտնվել և դիմակայել,բայց ինչքան էլ ուզենաս ուժեղ լինել,մեկ է բաժանումը ցավ է…Երբ հայտնածները քայլ առ քայլ կատարվում են,մնում է հաշտվել իրողության հետ և ընդունել,որ այդպես էր նախատեսված…Աստված տվեց,ինքն էլ վերցրեց…Հոգիս վիրավորվեց ու իրեն արհամարված զգաց,երբ հանդիպեց անտարբերության…Չհասկացավ ու կոտրվեց,ցավը փորձեց ծածկել ու լռել…

<<Չգիտեմ, Աստված իմ,քոներ թող քեզ լինի,բայց հոգիս մի թող ,որ տանջվի…Էլ չեմ կարող դիմանալ,կարոտից մի թող մահանամ…>>:                                                   Հեղինակ՝ Նաիրա Դանիելյան

Հեռացի՛ր…

Կյանքում  ամեն  ինչ ես կարող եմ ասել,

Բայց միայն չեմ կարողանում ասել.<<Հեռացի՛ր…>>:

Ինձ շատ են ասել.<<Գնա, հեռացի՛ր ,աչքիցս հեռու ու ինձ մոռացի՛ր>>,

Բայց ինչո՞ւ,ինչո՞ւ ես չեմ կարողանում ասել.<<Հեռացի՛ր…>>:

Շատ անգամներ եմ զարմացել,

Այն մարդկանց վրա,որ համարձակվել են ասել.<<Հեռացի՛ր կյանքիցս…>>:

Եվ չեմ հասկացել,այդ պահի զգացածը նրանց,

Քանի որ,ես ինքս չեմ կարողացել ասել.<<Հեռացի՛ր,գնա՛…>>:

Դժվար է,դժվար հեռացնել մեկին,ով չի ուզում հեռանալ քեզնից,

Ուզում ես գոռա,ուզում ես առ երես ասա,

Եթե չի ուզում նա չի հեռանա:

Էլ ինչպե՞ս ասես.<<Հեռացի՛ր…գնա՛…>>:

Թե խոսքով չասես,գործով ցույց կտաս,

Թե որ հասկանա,շուտ կհեռանա:

Թե որ չուզենա,քեզ կհեռացնի ու կասի.<<Հեռացի՛ր,գնա…>>,

Եվ այդպես էլ,ես չեմ կարողանում ասել.<<Հեռացի՛ր…>>:

Այլ ինձ են ասում.<<Դուրս արի՛,գնա,հեռացի՛ր…Մոռացի՛ր ու ետ մի դարձիր…>>,

Կան պահեր,որ անկարող ես մտքումտ ջնջել:

Կան բառեր,որ անկարող ես արտահայտել,

Կան մարդիկ,որ ընդունակ են միայն հեռացնելու:

Կան մարդիկ,որ ընդունակ են լուռ հեռանալու,

Ու ոչինչ չասելու,չասել.<<Հեռացի՛ր…>>:Հեղինակ՝ Նաիրա Դանիելյան

Ի՞նչն էր կապում մեզ օղակը միայն

Կործանված երկիր,ավիրված քաղաք,փլուզված շենքեր,կոտրված ծառներ:Քանդվեց ամեն բան,ինչ-որ կար,ոչնչացավ ստեղծած ամեն բան:Այս ի՞նչ կատարվեց,որ չհասկացանք,ի՞նչ հողմապտույտ մեր միջև անցավ:Ինչո՞ւ բաժանեց,ո՞ր մեղքի համար,ի՞նչ պատահեց,չհասկացանք:

Ես ծաղկի թերթիկի նման քշվեցի հեռու,իսկ դու մնացիր արմատիտ կառչած:Ընկա հատակին ու փոշիացա,իսկ ցաղունը իր հմայքը կորցրեց ահա:Ամեն մի ծաղիկ,ծաղկով է սիրուն,բայց դարձանք ոչինչ ո՛չ խոտ ո՛չ ծաղիկ:Մի՞թե մի օղակ էր կապում և օղակի ուժն էր մեզ պահում:Առել էր իր մեջ ու բաց չէր թողնում,իսկ ի՞նչը կտրեց օղակն այդ ամուր,որ հայտնվեցինք օղակից հեռու:Չէ՞ որ այն ոսկուց էր ձուլած,ամուր էր ու սիրով շախախված,բայց կիսվեց անսպասելի,հանկարծ:Կորցրեց զորությունը առած,ընդամենը մեկ  հարված սիրուց հասցրած… Անվստահություն,արդյո՞ք ամուր է ձուլած…

Փորձվեց ամրությունը նրա ու շատ փորձվելուց հալու մաշ եղավ,բարակեց այնքան,որ չդիմացավ ու հանկարծ երկու կես եղավ:Այդպես էլ սերն էր,որ շատ փորձվեց,անվստահությունից կոտրվեց ու թե նա էր կապում մեզ իրար,նա բաց թողեց իր օղակից:Հիմա ուզում ենք գտնել մենք իրար,բայց չգիտենք որտե՞ղ և ո՞ւր գնանք…

Մի՞թե օղակն էր կապում մեզ միայն,ի՞նչ է կորցրեցինք մեզ կապող օղակը այդ : ՀեղինակՆաիրա Դանիելյան

Սե՞ր, թե՞ սիրահարվածություն

Ինչպես մանուկներն են լինում երկու սեռ,այնպես էլ,սերն է երկու տիպի:Տղա,՞ թե՞ աղջիկ…Սե՞ր թե՞ սիրահարվածություն…Սերը կարծես տղա լինի ուժեղ,համբերող և լուռ հետևող,իսկ աղջիկը մի խենթ սիրահարված՝անվերջ խոսուն ու անհանգիստ:Լինում են նաև երկվորյակ ծնունդ,մարդն էլ ապրում է երկու զգացմունք և՛ սեր և՛ սիրահարվածություն:Պարզապես դժվար է այն զանազանել և պահպանել:Լինում են միասեռ զույգեր,որոնց դժվար է լինում տարբերել,այդպես էլհաճախ դժվար է զանազանել,ո՞րն է սեր,ո՞րը սիրահարվածություն և ո՞ւմ հանդեպ, ի՞նչ ես զգում:                                                                                                                       Հեղինակ` Նաիրա Դանիելյան